Hebben...hebben....hebben....

Door het nieuwe huis ben ik van een consuminder-modus in een hebben-hebben-hebben-modus terecht gekomen en dat bevalt me helemaal niet.

Om inspiratie op te doen voor de inrichting van mijn nieuwe huis kijk ik veel op interieur-design blogs. Daar heb ik me nooit eerder mee bezig gehouden, tot nu toe ontstond mijn inrichting vanzelf, aan de hand van krijgertjes en noodzakelijke dingen kocht ik bij Ikea.

Maar blijkt nu.....net als bij kleding heb ik ook bij meubels en inrichting een dure smaak. Een hele dure smaak.

Ik heb nog geluk dat ik een marktplaats-koningin ben. Bij de kringloop, rommelmarkten en tweedehandszaken kom ik niet tot mijn recht. Tussen alle troep zie ik de juweeltjes niet meer. Maar op marktplaats ben ik een kampioen. Vanaf de bank met de laptop op schoot scharrel ik binnen no-time de meest geweldige dingen op. En zo heb ik nu al een set eetkamerstoelen, een oud bureautje en een dressoir van een echte designer thuis staan. Klaar om meeverhuist te worden naar het nieuwe huis. Nu is het echter klaar, ik mag verder niets nieuws meer kopen totdat ik ben verhuisd en precies kan zien wat ik nodig heb en wat waar zal passen.

Door al dat surfen op internet word ik echter heel hebberig. Ik wil opeens zoveel. Ik wil......

• Ik wil een Smeg- koelkast (a ongeveer 1.000)....wat een parel zal dat worden in mijn nieuwe keuken.
• Ik wil een kussen (of een bord, of een vaas) van Fornasetti. Tot voor kort wist ik niet eens van het bestaan van deze Italiaanse kunstenaar/designer af en nu overweeg ik een kussen van euro 120,- (!!!!!!) te kopen.
•  Ik wil twee nieuwe fauteuils. Een egg-chair en een womb-chair (waarvan ik tot voor kort ook niet wist dat ze bestonden). Mag/moet namaak zijn maar kost dan nog meer dan 500,- per stoel.
• Ik wil peperduur behang van Nina Campbell op mijn slaapkamer. Een klein muurtje maar....maar toch.
• Ik wil een nieuwe bank. Niet meteen...maar toch wel binnen twee jaar.
• Ik wil een hele grote foto van een paard uit de Vogue aan de muur. In verband met de rechten op die foto kost hij meer dan 250,- en is dan nog niet eens ingelijst.
• Ik wil een cocktail tafeltje vol met flessen likeur en drank.....niet dat ik dat veel drink, maar het staat zo leuk.
• Ik wil een oranje retro vuilnisbak
• Ik wil een designlamp (de random-light van Mooi), via marktplaats voor 200,- te krijg.
• Ik wil een rode loper/vloerbedekking op de dubbele trap naar mijn slaapverdieping.

En zo kan ik nog wel even doorgaan. En de dingen die ik hierboven opnoem zijn allemaal dingen die ik NIET NODIG heb, waarbij nodig hebben al een ruim begrip is. Ik heb namelijk in mijn begroting (waarover ik eerder heb geblogt) al rekening gehouden met heel veeel nieuwe aankopen en een gedeeltelijke herinrichting. Daarbij is al een bedrag van zo'n 7.000 gemoeid ( ik schaam me terwijl ik het opschrijf). En toch wil ik dan ook nog meer en meer en mooier en nog gaver.

Ik merkte gisteren dat ik er onrustig van werd en me zorgen maakte. Als ik al deze dingen wil dan zal ik ervoor moeten sparen. En dat wordt lang sparen en veel sparen en dan wil ik ook  nog andere dingen. Zoals over een jaar weer wat kleding kopen, over twee jaar weer een keertje op vakantie, over 5 jaar een nieuw matras, over 5-10 jaar een nieuwe wasmachine en droger. En dan heb ik het nog niet over een nieuwe auto en een nieuwe verwarmingsketel. En dan heb ik nog altijd een slecht geregeld pensioen, dus hoe moet dat ooit als ik oud ben???
En zo lag ik te malen en te denken in bed en voelde me onrustig, angstig en ontevreden. Totdat ik bedacht dat het niet gaat om 'having what you want' maar om 'wanting what you have'. En dat er altijd spullen en dingen zullen zijn die je graag wil maar niet kunt betalen. Toen ik nog in de consumindermodus zat was ik tevreden en voelde ik me rijk. Ik ging niet naar winkels, shopte niet online en deed geen 'inspiratie' op over spullen. Ik miste ook niets. En nu ik continue online aan het shoppen en vergelijken ben en mijn verlanglijstje opstel, voel ik me angstig en onzeker omdat er meer is dat ik wil dan ik kan hebben en ik voel me arm en tekort gedaan.

Tijd om te relativeren en mezelf en al mijn woonwensen met een korrel zout te nemen. Met de begroting die ik heb gemaakt ben ik tevreden en ik sta mezelf al toe om een groot bedrag uit te geven en een aantal nieuwe dingen te kopen. Ik ga er vooral op letten om daarvan te genieten en niet te veel en te vaak in de valkuil te vallen van hebben-hebben-hebben.